Rusiya qüvvələri Ukraynanın Dnepropetrovsk bölgəsinə doğru irəlilədikcə, artıq müharibə səbəbiylə didərgin düşmüş bir çox ailə yenidən qaçmağa məcbur qalır.
Təxliyələrin davam etdiyi və cəbhə xəttinin irəlilədiyi bir vaxtda Donetsk vilayəti ilə sərhəddə yerləşən kəndlərin sakinləri bir daha evlərini görüb-görməyəcəklərini bilmirlər.
Müharibədən zərər çəkmiş Pokrovsk bölgəsindən olan 6 yaşlı Damir ailəsi ilə birgə Dnepropetrovskda nənə-babasının evindən ayrılarkən göz yaşlarını saxlaya bilmir.
Dəmirin babası Mikola soruşur: "Niyə ağlayırsan?".
"Anan səninlə gedir, bacıların, qardaşın səninlə gedir. Sən onların hamısını orada ayaq üstə saxlayacaqsan",- nəvəsinin üzündə təbəssüm yaratmaq ümidi ilə baba əlavə edir.
Damirin ailəsi bir il əvvəl Pokrovsku tərk etməyə məcbur qalıb, onlar orada Rusiya işğalından əvvəl ev tikmişdilər. İndi isə ikinci dəfə qaçmağa məcbur olan ailənin həmin evi bir daha görəcəyinə dair ümidi çox azdır.
Dəmirin nənəsi Valentina "Current Time"a deyir: "Mənzilimin hələ də salamat olub-olmadığını bilmirəm. Yaxınlıqdakıların tamamilə yandığını bilirəm".
"Uşaqlarımın yaşadığı məhəllə yerlə-yeksan edilib", - o əlavə edir.
Bu yay Dnepropetrovsk vilayətinin yerli hakimiyyət orqanları bir neçə sərhədyanı rayonlarda məcburi təxliyə elan edib. Qadınlar və uşaqlar evləri tərk etməlidirlər.
Son aylarda bu region - həmçinin əsas könüllü və qaçqın mərkəzi olan Dnepr şəhəri - tez-tez Rusiyanın dron və raket zərbələrinin hədəfinə çevrilib.
Yerli hərbi administrasiyanın rəhbəri Sergiy Lısak deyir ki, bölgə "demək olar ki, hər gün" Rusiyanın hücumuna məruz qalır, mülki infrastruktur və yaşayış məntəqələri daim təhdid altındadır.
Donetsk vilayətini bütövlükdə ələ keçirməyə çalışan Rusiya qüvvələri quruda irəliləyərək onun Dnepropetrovskla həmsərhəd olan bəzi ərazilərinə hücum edir.
"Müharibə getdikcə daha da yaxınlaşır. Artıq siz atəş səslərini və partlayışları eşidə bilirsiniz. Biz bütün bunlardan uzaqda olmaq istəyirik", - Damirin yeniyetmə bacısı Ameliya bildirir.
Qadınlar və uşaqlar təxliyə edilərkən, kişilər vəziyyətin sabitləşəcəyinə və ailələrinin geri qayıda biləcəyinə ümid edərək geridə qalırlar.
"Mən özümə deyil, nəvələrimə və övladlarıma acıyıram", - baba Mikola deyir.
"Mən sadəcə yabamı götürüb buranı qoruyacağam", - o, gülümsəyərək əlavə edir.
